Tekstovi i poezija

Franc Kafka, jedan od najvećih autora 20. veka, rođen je 3. jula 1883. godine u Pragu gde je završio nemačku gimnaziju i pravni fakultet. Kao pravnik je radio u državnom osiguravajućem društvu. Zbog nedostatka slobodnog vremena često je pribegavao komunikaciji preko pisama, ostavivši iza sebe na stotine istih. Pored mnoštva pisama koja su predstavljala mala književna dela, krasili su ga radovi napisani u formi kratkih priča i pripovetki. Posle teške bolesti preminuo je 3. juna 1924. godine. Mnoga dela su sačuvana najviše zahvaljujući bliskom prijatelju Maksu Brodu, koji nije ispunio Kafkinu želju da posle njegove smrti sve neobjavljene spise spali. Ono malo dela koja su objavljena tokom piščevog života nisu privukla širu pažnju, što se svakako ne može reći za posthumni period. Prva Kafkina zbirka ,,Razmatranje" iz 1913. godine, sastoji se od proznih minijatura. Slede tri pripovetke ,,Osuda" (1913), zatim ,,Preobražaj" (1915) i ,,U kažnjeničkoj koloniji" (1919). Novi

  Aleksandar Kabanel (1823 - 1889) bio je poznati francuski akademski slikar. Njegovo remek delo ,,Pali anđeo" naslikano uljanom tehnikom iz 1847. godine, predstavlja zagonetnu sliku koja više od jednog veka zaokuplja pažnju i maštu ljubitelja umetnosti. Ona prikazuje mušku figuru, identifikovanu kao Satana (Lucifer), u čijem izrazu lica se otkriva ljutnja i želja za odmazdom. Slika je inspirisana epskom pesmom Džona Miltona ,,Izgubljeni raj" koja govori o padu Satane i njegovoj pobuni protiv Boga. Satana je u pesmi prikazan kao tragični heroj koji prkosi Božijem autoritetu i predvodi pobunu grupe anđela protiv ,,neba". Pored Kabanela mnogi umetnici su bili privučeni dramatičnim i emotivnim potencijalom ove mitske teme.  Na kreaciju dela uticao je romantičarski pokret sa naglaskom ka individualizmu, emocijama i mašti, kao i klasična mitologija, tako da savršena figura tela i izražajnost lica podsećaju na grčke heroje iz starih zapisa. Kulminacija i kombinacija ovih utica

  Muzika je stara koliko i samo čovečanstvo, a tokom vekova brojni filozofi i naučnici pokušavali su da objasne naš odnos sa njom. Jedan od najtemeljnijih po tom pitanju bio je nemački filozof Artur Šopenhauer (1788 - 1860). Tvrdio je da muzika predstavlja najplemenitiji i najznačajniji oblik umetnosti, jer ne samo da se uzdiže iznad drugih formi, već jedina ima mogućnost da kanališe u nama duhovni spoj sa čitavim Univerzumom.  Njegova analiza posredovanja različitih umetničkih formi nije bila zasnovana na emocijama već razumu. Muziku je posmatrao kroz prizmu svog filozofskog pogleda na svet. Iako su njegove teorije osporavane više puta, one i dalje pružaju zanimljiv i logički konzistentan argument da je muzika najviši oblik izražavanja poznat čoveku. Bio je izuzetno sistematičan u svom razmišljanju, te je došao do zaključka da su svi događaji, prošli, sadašnji ili budući, diktirani skupom međusobno povezanih metafizičkih zakona. Da bismo razumeli njegova razmišljanja o muzici, moramo